Du Fu: „Pieśń pradawnego cyprysu”

古柏行
孔明廟前有老柏， 柯如青銅根如石；
雙皮溜雨四十圍， 黛色參天二千尺。
君臣已與時際會， 樹木猶為人愛惜。
雲來氣接巫峽長， 月出寒通雪山白。
憶昨路繞錦亭東， 先主武侯同閟宮。
崔嵬枝幹郊原古， 窈窕丹青戶牖空。
落落盤踞雖得地， 冥冥孤高多烈風。
扶持自是神明力， 正直元因造化功。
大廈如傾要梁棟， 萬牛迴首丘山重。
不露文章世已驚， 未辭剪伐誰能送？
苦心豈免容螻蟻？ 香葉終經宿鸞鳳。
志士幽人莫怨嗟， 古來材大難為用。

Pieśń pradawnego cyprysu

Przed świątynią Kongming rośnie stary cyprys,¹
konary jak z brązu odlane, korzenie w kamieniu kute;
pień jasny, smukły i z czterdziestu trzeba, aby objąć,
korona niebieskozielona, sięga nieba na dwa tysiące stóp.

Był już pewnie w czasach władcy i jego ministra,²
ich drzewo jest dzisiaj kochane i podziwiane jak oni.

Chmury, gdy pochwyci, rozciąga aż do klifów Wu,³
Księżyc wychodzi na zimno nad biel śnieżnych szczytów.

Wspominałem wczoraj na drodze od jasnego pawilonu na wschodzie,⁴
jak dawny władca i jego dowódca razem w ukrytej świątyni medytowali.⁵

Gałęzie drzewa dominują w starej i pustej dzielnicy,
choć świątyni drzwi i okna w kolorze ciemnego cynobru.

Monumentalny i tak głęboko zakorzeniony w ziemi,
ale wysoko w górze jest często targany przez wiatry.

Wspiera się tylko dzięki sile bogów,
wyprostowany tylko dzięki mocy Natury.

Wielkie domy podparte, jak wykrzywiona krokiew,
dziesięć tysięcy wołów spogląda na ciężką górę.⁶

Choć nic nie pisze i nie publikuje, to świat przeraża,
lecz kto go zetnie, gdy odmawia bycia ściętym?

Jak więc może tolerować zatrzęsienie żyjątek na sobie?
Kiedy jego pachnące liście gościły kiedyś boskie ptaki.

Nie narzekajcie ambitni ludzie gdziekolwiek jesteście,
od starożytności im większy talent, tym trudniej go użyć.

—
¹ Kongming (孔明) to Zhuge Liang.
² Liu Bai i Zhuge Liang.
³ Klify Wu (巫峽) na Jangcy.
⁴ Gra słów: jasny pawilon [錦亭] to odniesienie do do posiadłości poety na wschód od Chengdu, nad rzeką Jin [錦江].
⁵ Gra słów: tutaj dowódca [武侯] to zbitek dwóch znaków: wojskowy [武] i markiz [侯], ale razem to też nazwa dzielnicy Changdu: Wuhou, gdzie znajduje się świątynia.
⁶ Dziesięć tysięcy wołów… to odniesienie do powiedzenia, że góry nie ruszy nawet dziesięć tysięcy wołów. Tutaj obydwa te wersy wskazują na erozję otoczenia, przemijanie innych w okół, wydaje się, nienaruszonego przez ząb czasu drzewa.